Kormoran

Kormoran czarny (Phalacrocorax carbo) – duży ptak wodny z rodziny kormoranowatych.

Czarny z metalicznym połyskiem, w szacie godowej policzki białe, na głowie delikatny czub i biała plama na udzie (brak jej w upierzeniu spoczynkowym). Skóra wokół dzioba jest żółta i naga, przedłuża się w postaci białej plamy na podgardle. W szacie spoczynkowej tracą wszystkie białe plamy. P. carbo carbo ma szyję jednolicie czarną, podczas gdy P. carbo sinensis ma boki szyi białe z gęstym czarnym rysunkiem. Wiek można rozpoznać po źrenicy oka – u ptaka dorosłego jest szmaragdowozielona, u młodego brązowa. Gdy pływa na wodzie zanurza głęboko ciało, a głowę i szyję zadziera wysoko do góry. Upierzenie przemaka i po wyjściu na ląd kormorany muszą długo suszyć pióra machając na pół rozwiniętymi skrzydłami. W locie ich sylwetki przypominają krzyż od wyciągniętej szyi i ogona. Ich głos jest przenikliwym krakaniem. Podobny i blisko spokrewniony kormoran czubaty jest całkowicie czarny, a w szacie godowej ma krótki czubek skierowany ku przodowi, co go odróżnia od kormorana czarnego.

Wymiary średnie:
Długość ciała ok. 90–92 cm
Rozpiętość skrzydeł ok. 140 cm
Masa ok. 1,6–3,6 kg

Biotop
Płytkie, zarówno słodkie jak i słone zbiorniki wodne obfitujące w ryby, jak również bogate w ryby duże rzeki i morskie wybrzeża.

Gniazdo
Gnieździ się kolonijnie, czasem ponad 1000 gniazd w kolonii, na skalistych wysepkach i brzegach morskich. Nad wodami słodkimi gniazda na drzewach, które stopniowo zaczynają usychać od przenawożenia gleby odchodami, oraz bardzo rzadko w trzcinach. Gniazdo duże z luźno ułożonych gałęzi, w środku wysłane sitowiem, trawami i liśćmi trzcin. Zazwyczaj to samica buduje gniazdo, a samiec przynosi tylko budulec.